O tym, jak wygląda świat z perspektywy małego psa, zaspokajaniu psich potrzeb i nauce samodzielności niezależnie od rozmiaru i o tym, czy mikropsiaki rzeczywiście wiodą prawdziwie luksusowe życie – opowiadają behawioryści Piotr Wojtków i Zosia Zaniewska-Wojtków.
Psiaki małych ras są coraz bardziej popularne – ich niewielki rozmiar budzi w ludziach sympatię, potrafi być też dużą zaletą np. w czasie podróży czy w niewielkim mieszkaniu w bloku. Wokół życia, wychowania i pracy z mikropsem narosło wiele popularnych mitów – kilku z nich okiem szkoleniowca przyjrzy się Agnieszka Musiał.
Małe psy nie mają lekkiego życia. Często bywają traktowane przez swoich opiekunów jak „atrakcyjny dodatek do nowego mieszkania”. Kupowane tylko ze względu na ładny wygląd, spędzające godziny u groomerów, aby ich fryzury były zgodne z najnowszymi trendami, ubierane w niewygodne ubranka, które poza uroczym designem nie spełniają żadnej użytecznej funkcji. Wożone w wózkach i noszone w torebkach zwierzaki zaczynają coraz bardziej przypominać maskotki. A przecież są psami z krwi i kości! Każdy, nawet najmniejszy pies, pełen jest instynktów i predyspozycji do zadań, które stawiane były przed jego przodkami. Nieprzemyślany wybór rasy może skutkować niezrozumieniem i niezaspokojeniem potrzeb, co prowadzi do rosnącej frustracji zwierzęcia. Jednym z wielu objawów takiego stanu rzeczy może być gryzienie – w mojej pracy trenerki dużo częściej spotykam się z przypadkami gryzienia domowników właśnie przez małe psy niż przez ich większych kuzynów.
„Mój pies jest niejadkiem. Czy ktoś mógłby polecić smaczną karmę? On żadnej nie chce jeść!”. Pewnie nie raz natknąłeś się na takie stwierdzenia… a może sam tak mówisz? Co wspólnego ma to z nagradzaniem małego psa?
Opiekunowie mikropiesków nie przywiązują szczególnej uwagi do budowania kondycji swoich pupili. Rzadko bowiem możemy spotkać w psich sportach przedstawicieli małych ras. Tylko pojedyncze osobniki trenują czy startują w zawodach.
Brak produktów w koszyku.